Beata Ewa Białecka

Nota biograficzna

Beata Ewa Białecka (ur.  w 1966  roku) w Mikołowie. Absolwentka Wydziału Malarstwa  Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w pracowni prof. Jerzego Nowosielskiego (1992).
Nagrodzona złotą odznaką Primus Inter Pares ASP w Krakowie (1992), nominowana do Paszportu „Polityki” w kategorii Sztuki Wizualne (2007) oraz do Sovereign European Art Prize (2008). Stypendystka krakowskiej ASP (półroczna rezydencja Syke, Niemcy, 1991), Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (1999), Prezydenta Miasta Gdańska (2005, 2018) oraz Marszałka Województwa Pomorskiego (2008, 2011, 2018, 2020). Nominowana do Pomorskiej Nagrody Artystycznej 2016 (Gdańsk 2017) oraz do Pomorskich Sztormów 2019, plebiscytu „Gazety Wyborczej” w kategorii Człowiek Roku w Kulturze. Laureatka Pomorskiej Nagrody Artystycznej 2018 (Gdańsk 2019). Laureatka Grand Prix Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 6. Triennale Sacrum „Sztuka wobec zła” w Miejskiej Galerii Sztuki w Częstochowie oraz Grand Prix 21. Festiwalu Współczesnego Malarstwa Polskiego na Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie (2006). Wyróżniona przez jury w 36. Konkursie Malarstwa Współczesnego „Bielska Jesień” w Galerii Bielskiej BWA (2003) oraz przez redakcję kwartalnika „Artluk” podczas Targów Sztuki organizowanych w Bielsku-Białej przez Galerię Bielską BWA (2010).

Wystawy:

Autorka kilkudziesięciu wystaw indywidualnych, min.: pop arty (2006, Muzeum Narodowe, Oddział Sztuki Współczesnej, Pałac Opatów, Gdańsk; CS Galeria El, Elbląg); sacrum&commercium (2008, Anya Tish Gallery, Houston, USA; Zamek Książąt Pomorskich, Szczecin; Galeria Szyperska, Poznań); Album (2009, Galeria Sztuki Wozownia, Toruń; Muzeum Regionalne, Szczecinek); Niewinny obraz nie istnieje (2011, Galeria ZPAP, Gdańsk); Dzięki Bogu jestem Kobietą (2014, Galeria Sztuki im. Jana Tarasina, Kalisz); Akupiktury (2016-2017, Galeria Opus, Łódź; CKiS Wieża Ciśnień, Konin; Galeria Wozownia, Toruń); Efekt Aueroli (2017, BWA Olsztyn); Obraz niepochlebiony (2018, Miejski Ośrodek Sztuki, Gorzów Wielkopolski; BWA Kielce; 2019, BWA Bielsko-Biała); Ave Kobieta. Retrospektywa (2018, Muzeum Narodowe, Oddział Zielona Brama, Gdańsk); Moje ręce głodne są dokładności (2019, Miejsce Sztuki 44, Świnoujście).

Prace w kolekcjach:

Prace artystki znajdują się w wielu kolekcjach sztuki współczesnej, m.in.: Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu, Nowym Muzeum Sztuki Nomus w Gdańsku, Muzeum Narodowym w Gdańsku / Oddział Sztuki Współczesnej, Kolekcji Sceny Plastycznej KUL w Lublinie, Kolekcji Sztuki Galerii Bielskiej BWA w Bielsku-Białej, Museo Roberto Polo, Roberto Polo Collection, Centre for Modern and Contemporary Art of Castilla-La Mancha w Toledo (Hiszpania), Anya Tish Gallery Collection w Houston, kolekcja sztuki CSW Zamek Ujazdowski.

Twórczość:

Głównym tematem obrazów Beaty Ewy Białeckiej jest kobieta. Ukazana zwykle przez pryzmat ikonografii chrześcijańskiej – kobieta współczesna, kobieta ikona, matka, święta, kapłanka. Pewna siebie, silna, majestatyczna, męska w swojej fizyczności, jednocześnie spokojna wręcz patetyczna.

Obrazy artystki powstają w dialogu tradycyjnej ikonografii chrześcijańskiej ze współczesną kulturą wizualną, zaś stylistycznie nawiązują do obrazów starych mistrzów. Nawiązanie do kanonu przedstawień kobiet – Matki Boskiej czy Świętych, umożliwia Białeckiej pewną grę z konwencją, co zdaje się być ciekawym zabiegiem w kontekście współczesnych teorii postfeministycznych. Obrazy te mają niezwykle aktualną i jednocześnie uniwersalną wymowę. Znajdziemy w nich bowiem wyrażenie doświadczenia kobiecości nie tylko jako siły i mądrości, ale również tego powiązanego z treściami eschatologicznymi, z cierpieniem czy stratą. Paradoksalnie jakże bliskie doświadczeniu macierzyństwa, któremu Białecka poświęca sporo uwagi, jako temu przez które kobieta często jest definiowana. Aspekt opłakiwania, lamentu, żałoby, emocji, które są udziałem ról społecznych jakie pełni kobieta odnajdziemy min. w pracach z cyklu Must Have czy w obrazie Siedmiobolesna. Prace z wyhaftowanymi „stygmatami” są rodzajem współczesnych relikwiarzy tak istotnych dla religii chrześcijańskiej, wotywne dłonie i stopy symbolizują wieczną miłość i absolutne oddanie.

W obrazowaniu Białeckiej znamienne jest ograniczenie palety barwnej do kilku odcieni cielesnych tint, szarości, błękitów, bieli, czerni oraz symbolicznej czerwieni, która w pracach najnowszych przyjmuje zupełnie inny odcień a jej wydźwięk zarezerwowany dotąd tylko do pojedynczych, symbolicznych motywów, zdaje się ustępować miejsca funkcji dekoracyjnej rozlewając się na większą powierzchnię płótna. Najnowsza praca Beaty Ewy Białeckiej prezentowana na wystawie nosi tytuł Pokój dla kobiet zmęczonych. Jest to zapowiedź zmian. Nowe rozwiązania formalne odczytuję jako swego rodzaju hołd dla wielkich artystek.