Wystawa ARTMEETING 2024

W swojej twórczości oscyluje pomiędzy eksploracją świata wewnętrznego i zewnętrznego. Ten wewnętrzny dotyczy obserwacji przepływu emocji i wibracji kolorów w ciele  – zewnętrzny bardzo mocno czerpie z komunikacji z naturą w szczególności światem roślin.

Pobyt na plenerze stwarza idealne warunki do przemieszczania się pomiędzy tymi przestrzeniami, a bogactwo otaczającej przyrody w znaczący sposób zasila nieprzewidywalność „wyrastających”  w trakcie malowania form i kształtów.

Możliwość spędzania tak wspaniałego czasu z innymi artystami jest dla mnie bezcennym,  niezwykle zasilającym doświadczeniem. W trakcie pobytu panują idealne warunki pozwalające na łączenie intymności w tworzeniu z celebracją wymiany wiedzy i radości z innymi. Wymiany niezwykle karmiącej, autentycznej, motywującej i co najważniejsze realnie owocującej nowymi projektami.

Pstrągowa jest moją ukochaną krainą.

Każdego roku u schyłku lata, na dwa, przeważnie słoneczne tygodnie staje się naszym domem i miejscem pracy. Staje się też miejscem błogiego, beztroskiego wypoczynku w oderwaniu od codziennych spraw.

To odpoczynek bardzo aktywny, dynamiczny i niezwykle twórczy. Wszystko, czego doświadczę w czasie pleneru będzie miało wpływ na to, co pokażę na podsumowującej go wystawie.

Wchodzimy w podkarpacki pejzaż, chłoniemy zapach, światło, kolor, niecodzienne sytuacje. Zawsze coś mnie zaskakuje i olśniewa.

Przyjeżdżam z jakimś wstępnym planem w głowie, z powakacyjnymi wrażeniami, w trakcie rozpoczętego cyklu malarskiego. Od tego zaczynam pracę tutaj. Plan szybko się zmienia i pod wpływem wszystkiego, co mnie tutaj spotyka, ewoluuje.

Tak ewoluował cykl Robótek ręcznych, kiedy w czasie naszej wizyty w winnicy ktoś wskazał białą siatkę, chroniącą dojrzałe grona przed ptakami, mówiąc: zobacz, to twój obraz! Robótki zyskały nową tonację i całkiem nowy kontekst.

Tegoroczna seria 100%wool powstała po dniu spędzonym w sanockim skansenie, gdzie tuż obok nas przemieszczało się zbite w jeden organizm stado owiec. Wyglądało jak jak wielka, wełniana chmura na bardzo wielu nogach.

Z opowieści pana G (pseudonim naszego Gospodarza) powstały kolejne stada, cykl Truflarzy i Rykowisko. Choć żaden szanujący się malarz nie marzy o wejściu w ten temat, ja zapragnęłam.

Każdy kolejny plener jest początkiem czegoś nowego w mojej twórczości. Pobudzająca jest sama ciekawość, co tym razem się wydarzy. Uważnie przyglądam się i czekam na to, co mnie zaskoczy, zachwyci, poruszy.

Doświadczenie absolutnej beztroski, jaką mamy szczęście tu przeżywać, wyzwala nadzwyczajną radość tworzenia. Dlatego prace powstające w czasie pleneru różnią się od tych, namalowanych w domowych warunkach.

Nie byłoby tej błogości bez poczucia jedności i bezpieczeństwa. Odczuwamy tu coś w rodzaju wspólnoty. Każde z nas ma swoją przestrzeń, ale przez cały czas jesteśmy razem. To najcenniejsze i najbardziej inspirujące chwile. To nie są rozmowy przy stole. Jesteśmy ciągle w akcji, obserwujemy się na wzajem przy pracy, wiele razem przeżywamy, wiele się wydarza.

Każda kolejna edycja pleneru wiąże się z innymi przygodami, każda ma jakiś wątek przewodni, słowo klucz. Nie jest to narzucony nam przez kuratora temat ale coś, co powstaje bardzo naturalnie i wynika z sytuacji. Jest znanym tylko nam szyfrem. Kodem, który później powtarza się w tematyce, motywach, kolorze czy tytułach obrazów.

Miejsce i ludzie. To dwa najważniejsze czynniki mające wpływ na moją twórczość w czasie zwanym Artmeeting.