Konrad Żukowski, Krzysztof Wałaszek, Elżbieta Janczak-Wałaszek, Katarzyna Laska, Monika Chlebek, Mariusz Dydo, Jacek Sroka, Ryszard Grzyb, Karolina Konopka, Anita Welter, Barbara Krawiec, Dawid Czycz, Basia Bańda, Grażyna Rigall, Jagoda Dobecka, Katarzyna Olma, Aleksandra Liput, Natalia Kopytko i Michał Sipiora, Agula Swoboda, Krzysztof Grzybacz, Antek Wajda

Who Let The Dogs Out

W systematyce organizmów zwierzęta klasyfikowane są w randze królestwa Animalia. Królestwo Animalia dzielone jest na dwa podkrólestwa. Pierwsze z nich obejmuje zwierzęta, które nie mają właściwych tkanek, organów (narządów), układu mięśniowego i nerwowego, czyli cech typowych dla tkankowców. Należy do nich jeden typ – gąbki. Drugie podkrólestwo obejmuje zwierzęta tkankowe grupowane w 35–40 typach. Polskie nazwy zwyczajowe to tkankowce właściwe lub wielokomórkowce właściwe.
W 2018 roku królestwo zwierząt (Animalia) obejmowało następujące typy:
brzuchorzęski, drobnoszczękie, gąbki, kielichowate, kolcogłowy, kryzelnice, lejkogębce, mięczaki, mszywioły, myksosporidiowce, nicienie, niesporczaki, nitnikowce, parzydełkowce, pazurnice, pierścienice, płaskowce, płazińce, półstrunowce, prostopływce , ramienionogi, rombowce, scalidophora, sikwiaki , stawonogi, strunowce, szczecioszczękie, szczękogębe, szkarłupnie, wrotki. wstężnice, xenacoelomorpha, żebropławy. (źródło: Wikipedia)

Świat zwierząt jest tak różnorodny, a odkrywanie nowych gatunków wciąż możliwe.
Szczególnie interesująca w tym kontekście wydaje się kryptozoologia, kontrowersyjna gałąź zoologii, będąca dziedziną pseudonauki zajmującą się zwierzętami, których istnienie powszechnie jest odrzucane ze względu na brak wiarygodnych, naukowych dowodów. Zwierzęta te występują w podaniach, legendach i relacjach świadków. Pomysł nazwy tego kierunku badań jest zwykle przypisywany zoologowi Bernardowi Heuvelmansowi, który zaproponował ten termin w wydanej w 1955 roku książce On the Track of Unknown Animals (Na tropie nieznanych zwierząt).
Dzisiaj nie boimy się już potworów morskich ani szyszymor. Ale poczynając od niesławnego pszczoło-jamnika aż po kałamarnicę olbrzymią – zwierzęta nadal urzekają tym, co mogą zrobić i tym, czego nie mogą, a także tym, co o nich wiemy, no i tym, czego nie. Na przykład krab yeti – żyjący ponad 2 kilometry pod powierzchnią oceanu w temperaturach sięgających 300 stopni Celsjusza – używa swoich futrzastych ramion do hodowli bakterii, którymi się żywi. Niesporczak z kolei należy do grona zwierząt „niezniszczalnych” i potrafi przeżyć w przestrzeni kosmicznej.
Oprócz mutantów oraz fantastycznych istot pojawią się na wystawie też takie przypominające zwierzęta dzikie i domowe. Wystawa Who let the dogs out to współczeny bestiariusz – to przegląd typów i gatunków w których doszukać możemy sie metafor do opisu ludzkich cech i charakterów. Średniowieczne bestiariusze zawierały mnóstwo alegorii oraz symboli, ponieważ z perspektywy poglądów tamtych czasów każda istota była ucieleśnieniem religijnego lub moralnego przesłania. Nie sposób uniknąć tego typu porównań i teraz. Caspar Henderson w „Księdze zwierząt niemalże niemożliwych” pisał : „…na przestrzeni dziejów ludzkości wszelkie próby zrozumienia i zdefiniowania człowieka wiązały się ściśle ze sposobem, w jaki postrzegamy oraz przedstawiamy inne zwierzęta” Jest zazwyczaj w tych kreacjach spora dawka czarnego humoru i groteski. Czasem przerażające i wyolbrzymione, znacznie częściej budzą litość i rozczulenie. Fascynacja odmiennymi formami istnienia towarzyszy nam od zawsze. Jednak w dobie antropocenu i zagrożenia tak wielu gatunków, nie sposób również nie odwołać się do różnych konsekwencji ludzkich zachowań. Stoimy bowiem na szczycie tej gatunkowej drabiny. Może warto zadać sobie pytanie Skąd przychodzimy, czym jesteśmy, dokąd idziemy? Dziś jednak wybrzmiewa ono nieco inaczej niż w czasach Paula Gaugina, autora obrazu o tym tytule. Bo cytując za Yuvalem Noahem Harari autorem książki „Od zwierząt do bogów. Krótka historia ludzkości” – czy jest coś bardziej niebezpiecznego niż niezadowoleni i nieodpowiedzialni bogowie, którzy nie wiedzą, czego chcą?

Ida Smakosz-Hankiewicz