Artysta

Tadeusz Dominik

Malarz, grafik, zajmował się też tkaniną artystyczną, ceramiką oraz grafiką komputerową. Styl artysty jest jednym z najbardziej charakterystycznych w polskim malarstwie współczesnym – łączy w sobie tradycje polskiego koloryzmu z abstrakcją. Plamy i smugi ilustrują drzewa, drogi, rzeki, pola i ogrody. Studiował malarstwo w warszawskiej ASP w latach 1946-51, dyplom uzyskał w 1953 r. w pracowni prof. Jana Cybisa. Po studiach pozostał na uczelni jako pedagog i przeszedł przez wszystkie stopnie kariery akademickiej, aż do tytułu profesora zwyczajnego, którym został w 1988 r. Dominik wypracował własny niepowtarzalny styl w malarstwie, któremu pozostał wierny na zawsze. Od swojego mistrza, Jana Cybisa, przejął zasadę, że „obraz nie może kopiować natury jak fotografia”. Tworzył charakterystyczne okrągłe lub owalne punkty i plamy o nieregularnych kształtach, czasem będące jedynie śladem po uderzeniu pędzlem. Powierzchnia płócien Dominika z lat 50. i 60. XX w. jest rozedrgana, wirująca, wybijają się z niej pojedyncze, rozświetlone plamy. Styl jego malarstwa zmienił się w latach 70. – formy stały się wyraźnie większe, układające się w kolorowe pejzaże. W ten sposób przedstawiał na płótnach swoją wizję świata przyrody. Artystę nagradzano wielokrotnie zarówno w kraju, jak i zagranicą. Pierwszy raz wyróżniono go już za debiut na słynnej wystawie w warszawskim Arsenale w 1955 r. Później otrzymał jeszcze m.in. laur „Złotego Grona” w Zielonej Górze (w 1963 r.), Grand Prix Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (w 1968 r.), nagrodę im. George’a Rowney’a w Londynie (w 1973 r.) oraz nagrodę im. Jana Cybisa w Warszawie (w 1973 r.) i nagrodę im. K. Ostrowskiego w Gdańsku (w 2010 r.). Ważnym wyróżnieniem było dla artysty stypendium Ford Fo¬undation w 1962 r. Prace Dominika znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą, m.in. w Muzeach Narodowych w Krakowie, Poznaniu, Warszawie, Wrocławiu oraz Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas, Museum Albertina we Wiedniu i Stedelijk Museum w Amsterdamie.