Patrycja Wojtas

Wszystko co stałe rozpływa się w powietrzu

wystawa w ramach konkursu TIFF Open.

W swoim najnowszym projekcie Patrycja Wojtas posługuje się krajobrazem, aby opowiadać o skomplikowanych związkach człowieka z naturą. Artystka uważnie przygląda się tej trudnej relacji poprzez pryzmat przemijania, opierając się na nierozłącznie związanej z fotografią kategorii: pamięci. Za punkt wyjścia obiera historie znikania kilkunastu polskich miejscowości, które najpierw padły ofiarą procesów industrializacji i intensywnego przekształcania otoczenia, aby później zostać odzyskane przez przyrodę. Fotografując widoczne w krajobrazie pozostałości próbuje przeniknąć do przeszłości i odszyfrować nieczytelny palimpsest. Jednocześnie z pomocą archiwalnych zdjęć tropi ślady dawnych zdarzeń, a we wspomnieniach ówczesnych mieszkańców nasłuchuje echa minionego czasu. Można powiedzieć, że laureatka tegorocznego konkursu TIFF Open, staje się archeolożką pamięci i krajobrazu.

Podejmowane przez artystkę działania nie są jednak wyłącznie próbą ocalenia od zapomnienia i utrwalenia na kliszy znikających bezpowrotnie odprysków minionych zdarzeń – mówi kurator wystawy Daniel Filipek. Fotografka spogląda nie tylko na przeszłość i teraźniejszość, ale kieruje swoją uwagę również ku przyszłości.Projekt Patrycji Wojtas można odczytywać jako wizję „świata bez nas” i przypomnienie, jak niepewne są dalsze losy cywilizacji, a nawet ludzkiego gatunku, zwłaszcza w kontekście obecnej epoki zdominowanej działalnością człowieka. Tym samym praca fotografki wpisuje się w perspektywę humanistyki ekologicznej i kwestionuje postrzeganie człowieka jako centrum wszechświata. Zmusza nas również do reinterpretacji znaczenia ludzkiej działalności w dziejach planety Wszak wszystko co stałe, rozpłynie się kiedyś w powietrzu.