Michał Gątarek to zeszłoroczny absolwent wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych, a wystawa „Mundofobia” jest pierwszym indywidualnym pokazem prac artysty po wystawie dyplomowej zatytułowanej „Społeczeństwo Sadomasochistów”. W najnowszych pracach Gątarek kontynuuje zainteresowanie tożsamością współczesnej jednostki, czasem tą najbardziej mroczną i skrywaną jej stroną . W swoich pracach tropi i obnaża ludzkie obsesje i fobie  „Mundofobia” to niepokojąca, futurystyczna wizja świata i zagubionej w nim jednostki pełnej lęków i samotności, której ziemska obecność i egzystencja staje się coraz mniej oczywista. To co zwraca uwagę w większości prac artysty to starannie wystudiowana pusta przestrzeń, w której dostrzec można jedynie ślad ludzkiej obecności – puste,  opuszczone pomieszczenia, ruiny domów, pokoje, balkony przypominające klatki- wszystko to napawa niepokojem i przypomina wizję świata po katastrofie.  Człowiek jeżeli już się pojawia w tych przestrzeniach jest zazwyczaj w jakiś sposób ukryty, odwrócony tyłem, ukazany gdzieś  daleko lub z przesłoniętą dziwnymi maskami twarzą. Wyrazista, ekspresyjna figuracja coraz częściej zdaje się ustępować miejsca rozwiązaniom niemal abstrakcyjnym  w których kompozycja budowana jest za pomocą pustych płaszczyzn wyrazistych, kontrastujących ze sobą kolorów, które nasuwają skojarzenia z pracami Marka Rothko. Kolor jest istotnym czynnikiem budującym nastrój prac, wprowadzającym surrealistyczny klimat.. Dotyczy to szczególenie prac  bazujących na zestawieniach  czerwieni i żółci.
Określony nastrój obrazu determinują również wrażenia muzyczne artysty. Nieraz równocześnie z malarstwem powstają zakomponowane przez artystę utwory, nawiązujące do emocji, czy treści zawartych w obrazie.
Obrazy Michała Gątarka powstają z obserwacji,  sam autor mówi o nich: „ To trochę jak wyrwane kadry z filmu, urywki zobaczonego świata,  zapakowanego w przesteń obrazu.” I choć podpatrzona przez artystę rzeczywistość wydaje się nieraz bardzo niepokojąca, to głównym założeniem jest   wieloznaczność pozwalającą na różne interpetacje, bo jak mówi artysta: „Taka bowiem jest rzeczywistość, istnieje wiele punktów jej obserwacji. To wszystko określam jako symbolizm, czasem o charakterze krytycznym. Nie chcę opowiadać, za to lubię sugerować w obrazie nawiązanie jakiejś akcji”.