Wystawa „Opowiedz mi o tym” stanowi podsumowanie 10 dniowego wyjazdu do Toskani, na który zaprosiliśmy w czerwcu 2010 ośmiu młodych artystów. Wyjazd miał być czasem dyskusji, inspiracji i pracy twórczej. Jednym z założeń „Projektu toskańskiego” było stworzenie sytuacji w której dochodzi do bezpośredniej relacji artysta-artysta, a nie wyłącznie artysta-kurator
jak to bywa w przypadku większości wystaw kuratorskich. Artyści mieli więc okazje wspoólnie zastanowić się nad problemem, który podejmuje wystawa- nad kwestią relacji artysty i odbiorcy, oraz spróbować znaleźć odpowiedni język artystycznej wypowiedzi, aby stworzyć wspólny obszar porozumienia z najmłodszym, najbardziej niedoświadczonym odbiorcą jakim jest dziecko. W ostatnich czasach, kiedy kwesta edukacji jest często poruszana i dyskutowana w instytucjach kultury, które próbują sprostać wyzwaniu i wprowadzają coraz to nowe programy mające za zadanie objaśniać sztukę i uwrażliwiać na nią nasze społeczeństwo, nasuwają się pytania: czy sam artysta może przybliżyć swoją twórczość widzom? Czy może stworzyć dzieło, które będzie w swych założeniach skierowane do najmłodszego obiorcy? I w końcu, czy istnieją dla sztuki granice wiekowe?
Skomplikowane często idee sztuki współczesnej, do pełnego zrozumienia wymagają od widza odpowiedniego przygotowania i wiedzy. Dziecko takiej wiedzy nie ma, podobnie jak przeciętny odbiorca. I choć wg Kornela Czukowskiego „dorosły artysta może stać się twórcą "dzieckiem podszytym", a każde dziecka od lat dwu do pięciu jest poetą” to w rzeczywistości bardzo trudno w prosty sposób opowiadać o problemach sfery dorosłych. Wielkim wyzwaniem jest spojrzeć na swoja sztukę z innej perspektywy, oczami dziecka i być przez dziecko zrozumianym zwłaszcza, że artyści nie przyznają sobie do tego prawa. Natura dzieci, ich sposób myślenia i postrzegania otoczenia rządzą się własnymi prawami, co nie pozostaje bez wpływu na to jak najmłodsi widzą i interpretują sztukę. Wydaje się jednak, że świat nieskrępowanej, dziecięcej wyobraźni, nie ograniczony jeszcze żadnymi schematami myślowymi jest światem w któremu sztuka dorosłych artystów znajdzie szerokie pole interpretacji i to niczym nie pohamowane zainteresowanie młodego odkrywcy.
Podstawowymi odniesieniami prac prezentowanych na wystawie są więc dziecięce marzenia, bajki, zabawy oraz cały zasób zjawisk, które można byłoby nazwać "uniwersalnym królestwem fantazji”.
Część artystów postawiła na odbiór intuicyjny, skłaniając odbiorcę do interakcji z dziełem. Niektórzy odwołali się w swych pracach do własnych wspomnień dzieciństwa. Są również na wystawie prace stanowiące dokumentacje akcji artystycznych, które organizowane przez grupę PARA miały na celu nakłonić uczestników pleneru do wspólnych działań, które wymagały komunikacji i jasnego przekazu.
Na pewno nie bez wpływu na ostateczny obraz wystawy pozostał sam wyjazd jako sytuacja w której spotykają się ludzie z różnych środowisk twórczych,dyskutują, poznają się, spędzją razem czas w pięknym otoczeniu toskańskiej przyrody.
O czym zatem opowiadają nam artysci? Wystawa ta jest w dużej mierze opowieścia o podróży, o spotkaniu, poznaniu, własnym wspomnieniu dzieciństwa. Jest podróżą wgłąb siebie i opowieścią nie tylko dla dzieci. Jest raczej wystawą dla dorosłych, którzy mogą poczuć się na niej jak dzieci, i spróbować odczytać sztukę zupełnie intuicyjnie, bez uprzedzeń, z entuzjazmem młodego odkrywcy...