Wystawa „Opowiedz mi o tym” stanowi podsumowanie 10 dniowego wyjazdu do Toskani, na który zaprosiliśmy w czerwcu 2010 ośmiu młodych artystów. Wyjazd miał być czasem dyskusji, inspiracji i pracy twórczej. Jednym z założeń „Projektu toskańskiego” było stworzenie sytuacji w której dochodzi do bezpośredniej relacji  artysta-artysta, a nie wyłącznie artysta-kurator

jak to bywa w przypadku większości wystaw kuratorskich. Artyści mieli więc  okazje wspoólnie zastanowić się nad problemem, który podejmuje  wystawa- nad kwestią relacji artysty i odbiorcy,  oraz spróbować znaleźć odpowiedni język artystycznej wypowiedzi, aby stworzyć wspólny obszar porozumienia z najmłodszym, najbardziej niedoświadczonym odbiorcą jakim jest dziecko. W ostatnich czasach, kiedy kwesta edukacji   jest  często poruszana i dyskutowana w instytucjach kultury, które próbują sprostać wyzwaniu i wprowadzają coraz to nowe programy mające za zadanie objaśniać sztukę i uwrażliwiać na nią nasze społeczeństwo,  nasuwają się pytania: czy sam artysta może przybliżyć swoją twórczość widzom? Czy może stworzyć dzieło, które będzie w swych założeniach skierowane do najmłodszego obiorcy? I w końcu, czy istnieją dla sztuki granice wiekowe?

Skomplikowane często idee sztuki współczesnej, do pełnego zrozumienia wymagają od widza  odpowiedniego przygotowania i wiedzy. Dziecko  takiej wiedzy nie ma, podobnie jak przeciętny odbiorca. I choć wg Kornela Czukowskiego  „dorosły artysta   może stać się twórcą "dzieckiem podszytym",  a każde dziecka od lat dwu do pięciu jest poetą” to w rzeczywistości bardzo trudno w prosty sposób opowiadać o problemach sfery dorosłych. Wielkim wyzwaniem jest spojrzeć na swoja sztukę z innej perspektywy, oczami dziecka i być przez dziecko zrozumianym zwłaszcza, że artyści nie przyznają sobie do tego prawa. Natura dzieci, ich sposób myślenia i postrzegania otoczenia rządzą się  własnymi prawami, co nie pozostaje bez wpływu na to jak najmłodsi widzą i interpretują sztukę. Wydaje się jednak, że   świat nieskrępowanej, dziecięcej wyobraźni,  nie ograniczony jeszcze żadnymi schematami myślowymi jest światem w któremu sztuka dorosłych artystów znajdzie szerokie pole interpretacji i to niczym nie pohamowane zainteresowanie młodego odkrywcy.

Podstawowymi odniesieniami prac prezentowanych na wystawie  są więc dziecięce marzenia, bajki, zabawy oraz cały zasób zjawisk, które można byłoby nazwać "uniwersalnym królestwem fantazji”.
Część artystów   postawiła na odbiór intuicyjny, skłaniając odbiorcę do interakcji z dziełem. Niektórzy odwołali się w swych pracach do własnych wspomnień  dzieciństwa. Są również na wystawie prace stanowiące dokumentacje akcji artystycznych, które organizowane przez grupę PARA miały na celu nakłonić uczestników pleneru do wspólnych działań, które  wymagały komunikacji i jasnego przekazu.
Na pewno nie bez wpływu na ostateczny obraz wystawy pozostał sam  wyjazd jako sytuacja w której spotykają się ludzie z różnych środowisk twórczych,dyskutują, poznają się, spędzją razem czas w pięknym otoczeniu toskańskiej przyrody.

O czym  zatem opowiadają nam artysci? Wystawa ta jest  w dużej mierze opowieścia o podróży, o spotkaniu, poznaniu, własnym wspomnieniu dzieciństwa. Jest podróżą wgłąb siebie i opowieścią nie tylko dla dzieci. Jest raczej  wystawą dla dorosłych, którzy mogą poczuć się na niej jak dzieci, i spróbować odczytać sztukę zupełnie intuicyjnie, bez uprzedzeń, z entuzjazmem młodego odkrywcy...