Dominika Ruta

METAFORA OBECNOŚCI

Tytułową Metaforą obecności jest malarstwo będące dla artystki pewną formą aktywnej obecności w pewnym sensie wykraczającej poza ciało. Twórczość Dominiki Ruty, pełna symboliki, znaków, archetypów, osadzona gdzieś w nadrealnej rzeczywistości odsyła widzów raczej do rewirów  marzeń, pragnień, podświadomych lęków, niepokojów. Stany te wizualizuje postać ludzka, syntetycznie ukazana, często półprzezroczysta z wyrysowanym sercem, lub układem żył. Może wyrastać z niej drzewo, kwiat, może tryskać woda. Człowiek jest w tym malarstwie nieodłączna częścią natury i procesów nią rządzących. Symbolizuje to choćby często pojawiający się motyw drzewa życia, czy plątanina gałęzi przypominająca siatkę żył w naszym organizmie. Biologiczne kształty i motywy ingerują w postać, bądź są istotnym detalem dookreślającym całość przedstawień, w najnowszych pracach w końcu zaczynają porastać całą powierzchnię płótna tworząc wielobarwne kompozycje przypominające abstrakcyjne mozaiki. W większości prac dominuje jednak rysunek, dla którego tłem jest najczęściej monochromatyczna plama koloru. Jest to więc częściej malarstwo  syntetyczne, z wyraźną linią, kształtem, konturem, Malarstwo, które dąży do zuniwersalizowania znaku przez uproszczenie, czego przykładem mogą być ostatnie prace w których kształt figury ludzkiej sprowadzony jest do wzoru z kropel deszczu.
Obrazy Dominiki Ruty to metafory stanów emocjonalnych. Jest to opowieść o samotności, miłości, smutku, bliskości. Raz postacie nieoddzielnie złączone ze sobą, splecione w objęciach unoszą się nad ziemią niczym zakochane pary z obrazów Marca Chagalla,  innym razem pojedyncza postać zostaje zawieszona gdzieś w przestrzeni, zgnieciona, skulona, lewitująca w swoim świecie. Są też obrazy na których człowiek nie występuje w ogóle, a jego obecność jest tylko śladem na poduszce zaznaczona.
Malarstwo Ruty jest metaforyczne, pełne symboliki, surrealnych wizji    wpisuje się tym samym w bardzo obecnie aktualną tendencje w malarstwie określaną mianem „Zmęczenia rzeczywistością” Artystka jednak  wypracowała swój własny, rozpoznawalny styl w który znalazła kompromis pomiędzy rysunkiem a malarstwem, konsekwentnie tworząc swój język plastyczny, swój zestaw znaków i kodów. Znamiennym jest też to że jej potrzeba wypowiedzi artystycznej nie ogranicza się do języka malarskiego, a uzupełnia się w śpiewie, czy małych formach rzeźbiarskich.                                                                                        

Ida Smakosz-Hankiewicz